Von Twente nach Mainz: de grensverleggende leiderschapsreis van alumnus Sander Borgerink

Leerpunten

Genoeg te doen über die Grenze dus. Toch besloot Sander in die al drukke periode een opleiding te gaan volgen: de Praktijkgerichte Executive MBA (EMBA) van TSM Business School. Juist omdat zijn carrièrestappen om een nieuwe werkaanpak vroegen.

“Door mijn ervaring als uitvoerder zat ik vaak nog te diep in de details. Ik moest meer overzicht houden, een helikopterview nemen. En het werk loslaten, bij degenen die er verantwoordelijk voor zijn. Ook wilde ik mijn kennis over vooral financieel management versterken. Marges staan onder druk en er wordt meer op cijfers gestuurd dan vroeger. Daar moeten mensen intern aan wennen. En ik moet ze daarin zien mee te nemen. Ik was daarom ook extra benieuwd naar leiderschapsstijlen en persoonlijke ontwikkeling. Wat maakt dat je dingen op een bepaalde manier doet?”

Combinatie

Even twijfelde hij voor de opleidingsstart. “Ik zie mezelf niet als ‘academisch’ en vroeg me af of ik wel op mijn plek zou zijn. Mijn gedachte was: Andere mensen zijn theoretisch veel slimmer. Ik ben toch vooral een praktijkman.” De nadruk op persoonlijk leiderschap en link tussen academische blik en praktijkcasussen trokken hem over de streep. 

En dus kwam Sander terecht in de snelkookpan van de EMBA. Eén die hem dwong tot keuzes maken, prioriteiten stellen én details loslaten. “Het moeten managen van werk, privé en studie is misschien wel de grootste leerschool geweest.” 

“Hoe sociaal is het om conflicten uit de weg te gaan?” 

Spiegel

De opleiding hield hem een spiegel voor. “Ik vind mezelf sociaal, maar ben ook conflictvermijdend. Alleen: hoe sociaal is het om conflicten uit de weg te gaan en mensen niet te durven zeggen dat ze iets niet goed hebben gedaan? De EMBA maakte mij daar scherper op. Dat heeft me op persoonlijk vlak veel verder gebracht.” 

Hij benadrukt ook de meerwaarde van de groepsdynamiek tijdens de opleiding. “Er ontstaat een band met andere deelnemers. Je leert veel van elkaar tijdens de seminars en hoort hoe anderen dingen aanpakken.” 

De grootste verandering die Sander doormaakte? “Verder kijken dan mijn neus lang is,” grijnst hij. “Eerder was ik vooral bezig met het moment zelf, nu kijk ik veel verder. Welke mensen heb ik nodig voor de toekomst? Wat willen die mensen zelf?”

Voor Sander betekent goed leiderschap: de juiste mensen op de juiste plek zetten en hen genoeg perspectief bieden. “Je moet actief een plan maken voor degenen die willen groeien. Niet alleen voor het bedrijf, maar ook voor die personen zelf. Succes is niet alleen groei in cijfers, maar ook groei in mensen en teams.” 

Cultuurverschillen

Hoe bevalt zijn nieuw ontwikkelde leiderschapsstijl de Duitse collega’s? “Het is een cliché, maar Duitsers zijn formeler. In Nederland spreken we elkaar aan bij de voornaam, hier ben je ‘Der Chef’. Duitsers werken graag binnen duidelijke structuren en stappen daarom niet zomaar buiten hun takenpakket. In Nederland denken mensen flexibeler. Maar de Duitse partners en collega’s waarderen onze managementstijl wel. Het is voor hen veel opener, minder hiërarchisch, en meer gebaseerd op vertrouwen.” 

“Autonomie staat niet gelijk aan chaos” 

De grootste interculturele leiderschapsuitdaging? “Ik verwacht dat mensen snel zelf verantwoordelijkheid nemen. Maar dat druist voor veel Duitsers in tegen wat ze gewend zijn. Zij vragen altijd eerst toestemming aan hun leidinggevende.” Sanders aanpak draait om stap voor stap vertrouwen opbouwen, met een mix van structuur en vrijheid. “Ik wil laten zien dat autonomie niet gelijkstaat aan chaos.” 

Ook op privéterrein ervaart hij cultuurverschillen. “Het duurde vijf afspraken en twee maanden voordat we ingeschreven waren in Mainz,” lacht Sander met een beetje kiespijn. “Documenten als onze geboorte- en huwelijksaktes moesten eerst vertaald worden. Die bureaucratie viel me tegen. Ook zijn Duitsers geslotener, bijvoorbeeld in burencontact. In Nederland ga je even langs de deuren als je ergens nieuw komt wonen. Dat zie je hier totaal niet.” 

Toch zien Sander en zijn gezin ook de voordelen van de emigratie. “Het is hier heerlijk rustig, vooral op zondagen. En mijn vrouw is pas moeder geworden. In Duitsland krijgen ouders meer tijd en financiële ondersteuning om voor hun jonge kinderen te zorgen. Hier kun je tot drie jaar ouderschapsverlof opnemen, met in de eerste 12 tot 14 maanden een uitkering. Dat geeft ook wat ademruimte.” Het plan van gezin Borgerink is voorlopig drie tot vijf jaar in Duitsland te blijven, tot hun kind naar school gaat.