‘Ik zet bepaalde argumenten en perspectieven nu bewuster in’ – Annemarie Visschedijk Alumna Executive MBA

Wat vroeg zo’n ingewikkeld en onzeker verandertraject van Annemarie als leidinggevende?

“Om te beginnen steeds weer terugkeren naar het team en de stip op de horizon formuleren. Kijken naar wat onze cirkel van invloed was, wat we binnen de onzekere kaders wél konden realiseren. Daarbij heb ik, om in MBA-termen te spreken, waarderend leiderschap gehanteerd, mij telkens op het positieve gericht. Tegelijk moesten de verpleegkundigen geschoold worden in de competenties die ze straks nodig hadden voor de acute zorg. Zo hebben we het uiteindelijke doel kunnen realiseren en intussen de acute patiënten kunnen opvangen. Het was een intensief verandertraject, in 2014 gestart en in 2019 resulterend in de oprichting van de Acute Opname Afdeling.”

Toetsen aan de wetenschap

Een aantal maanden na de realisatie van de nieuwe afdeling begon Annemarie aan de EMBA-opleiding van TSM, de eerste lichting die de opleiding in twee jaar voltooide. Ze was, door haar ruime werkervaring, ook in verandertrajecten en innovatie, een enigszins atypische MBA-student. “Het klinkt misschien een beetje arrogant, maar ik heb de MBA vooral toetsend gebruikt. Heel veel modules uit de opleiding heb ik kunnen toetsen aan wat ik heb gedaan binnen de Ziekenhuisgroep Twente. En ik moest concluderen dat ik het best goed heb aangepakt, gezien wat de wetenschap erover zegt en schrijft.”

Een belangrijke verandering is volgens Annemarie wel dat wat ze ook vaak intuïtief deed en besloot, nu bewust en beter kan onderbouwen. “Daardoor sta ik steviger in mijn schoenen. Ik zet bepaalde argumenten en perspectieven nu bewuster in, om anderen mee te krijgen. Dat krijg ik ook terug sinds mijn MBA, dat ik een krachtiger leider ben geworden, zekerder van mijn zaak.”

Die verandering is, voegt Annemarie toe, vooral zichtbaar geworden in de besluitvorming en het innemen van standpunten. Als voorbeeld geeft ze de coronaperiode die de logistiek in de ZGT op scherp zette. “De acute afdeling draaide toen mee in de frontlinie, met de stroom van verdachte en positieve coronapatiënten. Bij de eerste golf was de corona-afdeling een cohortafdeling, volledig afgesloten. De verpleegkundigen van de AOA die daar werden ingezet moesten in totale isolatie, maar we werden ook bij andere specialismen in de kliniek gevraagd en ingezet. We zijn daarnaast eindeloos bezig geweest om de cohortafdeling aan te passen, wanden te verplaatsen, aan de vereisten te voldoen. Na vijf maanden was het hele verpleegkundige team volledig op…”

Toen de tweede coronagolf kwam, besloot Annemarie het roer radicaal om te gooien. “Het cohortsysteem was een uitputtingsslag. Na de eerste golf dacht ik: dit ga ik nóóit meer zo doen. Toen heb ik gezegd: ik wil niet meer in cohort, ik wil met kamerisolatie gaan werken. Dan kunnen de verpleegkundigen gewoon rondlopen over de gangen. Ze moesten zich wel steeds omkleden, wat veel gedoe is, maar we waren flexibel en het heeft ons enorm veel personeel gescheeld. Ik ben heel stellig geweest en we hebben laten zien hoe goed het werkte. We hebben nog twee golven gehad, maar konden door die flexibiliteit voorkomen dat de organisatie vastliep. Tot aan de Raad van Bestuur hebben we er complimenten voor gekregen.”

Regionaal

Annemarie benadrukt dat het bij deze processen niet om haar gaat, maar over ‘ons’. “Het heeft ook met durven loslaten te maken, vertrouwen geven. In overleg met je team en je mensen zoeken naar oplossingen die logisch en werkbaar zijn. Ik heb niet alle antwoorden, ik ben duidelijk in het doel en de kaders, maar de inhoud haal ik op bij het team, want zij zijn de professionals. Zonder hen ben ik niks.”

Samenwerken en netwerken zijn cruciale begrippen voor Annemarie. In opdracht van de raad van bestuur van ZGT deed ze als afsluiting van de MBA van TSM een onderzoek naar strategieën om met de personeelsschaarste om te gaan in de toekomst. Op grond van het Job Demand Resources-model van Schaufeli en Bakker analyseerde ze wat nodig is voor medewerkers om bevlogen en met minder stress hun werk te kunnen doen. Hoe afdelingen binnen het ziekenhuis en van verschillende ziekenhuizen kunnen samenwerken en wat voor leiderschap dat vergt.

“Wat duidelijk uit het onderzoek naar voren kwam, is dat veel afdelingen met dezelfde problemen worstelen, maar ze op verschillende manieren oplossen. En dat ze op verschillende vlakken met elkaar concurreren. Mijn aanbeveling was en is dan ook dat de afdelingen en de ziekenhuizen meer moeten samenwerken, in de hele regio Twente. Deels gebeurt dat al. Voor het elektronisch patiëntendossier zijn ZGT en MST (Medisch Spectrum Twente) bijvoorbeeld overgegaan op één systeem, waardoor informatie-uitwisseling tussen de ziekenhuizen veel makkelijker wordt. Maar het kan op veel meer gebieden, ook met betrekking tot personeel. Ik zie een netwerk van ziekenhuizen in Twente voor me, die elkaar aanvullen op zo’n manier dat het bij wijze van spreken niet meer uitmaakt waar je werkt. Zo sta je veel sterker en wordt de zorg voor de patiënt, waar het allemaal om draait, duurzamer verankerd dan als je elkaar beconcurreert.”

Verbindend

Gevraagd naar de uitdagingen die ze de komende jaren voor zich ziet, vertelt Annemarie dat ze graag jonge mensen wil begeleiden en adviseren in hun leiderschapsontwikkeling. En ze zou graag een netwerkproject willen leiden op regionale schaal. “Dat ligt in het verlengde van mijn onderzoek en is iets waar ik heel enthousiast van word, die stap naar buiten en samenwerken. Dat heeft de MBA heeft mij ook gebracht, dat ik het nu vol zelfvertrouwen kan doen.”

Annemarie kreeg bij de eindpresentaties van de MBA de Leadership Award, op basis van nominaties van deelnemers en docenten, voor haar bijzondere, verbindende bijdrage aan het programma. “De MBA viel samen met de coronaperiode, dus dat was echt behoorlijk zwaar. Maar ik heb enorme energie gekregen van de groep en de deelnemers die uit allerlei branches kwamen, wat de MBA van TSM heel erg interessant maakt. Dat ik die award kreeg, had ik helemaal niet verwacht. Ik ben gewoon mezelf geweest, maar het voelde toch wel als een soort kroon op m’n werk.”